Gelin çocuklar, kumar masasına dizilip hep beraber ağlayalım!.. Sebep mi istiyorsunuz? Çok!.. Gündüzün bitişinde gece, düzlüğün yanında uçurum var diye... Gençliğin ötesinde ihtiyarlık, kavuşmanın berisinde ayrılık, ekmeğin ucunda açlık var diye katıla katıla ağlayalım!.. Çocuklar; dünya bir gözyaşı evinden başka ne olabilir? Ağlayanlardan olmak dururken, üstelik ağlatanlardan olmak revâ mı?
REİS BEY- Kalblerinizi değiştirin! Size hakikat gibi görünen şeylerin hemen değiştiğini görürsünüz.
+ Kalb değişir miymiş istenince?..
REİS BEY- Dünyanın en sert ve en yumuşak madeni, kalb... Ateşini bulsun; hemen değişir.
İçindeki insanlığı öldüren bir cesetle yaşamak zorundadır.
REİS BEY- O adamım, ama o Reis değilim!
DADI- Yoksa bu, kendini kirtarmak için düşündüğün bir numara mı?
REİS BEY- Eğer böyle bir numara varsa bana öğret, kurtulayım!
Teşekkür ederim, Reis Bey! Mühürlü kalbinizin bir gün açılmasını dilerim.
Etmeyin Reis Bey, siz ağlayamazsınız! Ağlayabilseydiniz, anlayabilirdiniz!
Bu dünya dört köşe değildir, Reis Bey!
Gözyaşı suçun rengini soldurmaz.
Bende bir insanım, hiçbir fevkâledeliğim yok. Bir kadere bağlıyım, birtakım zaaflarla doluyum, belki herkesten daha zayif..
“Beni çok yalnız bıraktın, anlıyor musun? Üstelik ben bu yalnızlığı senden gizleyim diye kıvranırken, sen beni avucunda tutmak azmiyle nelere el atmadın. Beni, benim ruhumun hapishanesine tıkmak; beni, benim korkularım, benim utançlarımla bağlamak istedin. Seni ilk tanıdığım zaman, bende bulduğun bir zaaf ânının hüviyetini, bana daimî mahkûmiyet elbisesi diye giydirdin.”
“İki ten arasındaki uçurumu, bana öğreten sensin.”